Ne qiellin e verdhe
si tunxh, tymtaja e oxhaqeve nuk ishte zhdukur ende. Mesnata kishte kaluar
qekur. Mbremja ishte e bukur dhe e qete. Hena ishte ngritur permbi catine e fabrikes.
Qe bere shume e ndritshme dhe tani dukej sikur qendronte varur ne deget e
kumbulles porsi nje llambadar i verdhe. Deget tundeshin lehte sa andej-ketej
nga puhia.
U ula te dritarja.
Perjashta shtrihej rruga kryesore e qytetit nen driten e kalter . Ishte e
zbrazur dhe e shkrete. Manekinet ne vitrinat e dyqaneve ngjanin si fantazma te
zbehta dhe te ngjallnin nje ndjenje percmimi. Prane tyre vezullonin prodhime
bizhuterie. Perpara reklamat e firmave te ndryshme nderronin njera-tjetren dhe
dukej sikur kacavireshin mbi kurorat e pemeve.
Shkova neper mend
lloj-lloj gjerash. Sesa kasha vuajtur ne kete jete, sesa me ishte dashur te
arrija aty ku ndodhesha. Me trembte ajo qetesi vdekjeje. Me trembte ajo rrugice
e braktisur naten. Me tmerronin hyrjet e shtepive qe pushtonin trotuaret. Por
perseri qendroja aty e ngrire e I veshtroja.Papritmas filloi te vesonte nje shi
I imet. Dhe qendrova aty per nje kohe te gjate, derisa me zuri nje gjume I
embel qe me hapi dyert e asaj bote, ku gjithcka mund te ishte perfekte: bota ku
mund te enderroja.
No comments:
Post a Comment